نویسنده : به گزارش خبرنگار کوتاژ نیوز زعفران که از آن به عنوان طلای سرخ یاد می شود، یکی از محصولات کشاورزی است که تقریباً انحصار تولید آن در اختیار کشاورزان ایرانی است ولی این تنها انحصاری است در دنیا که نفعی برای انحصارگر نداشته و سهم کشاورزان ایرانی از تولید و فروش این طلای سرخ ناچیز است، در مقابل، انحصار فروش و سودآوری این محصول در اختیار کشورهای دیگری از جمله اسپانیا است و جالب تر اینکه دنیا هم زعفران ایران را به نام ایران نمی شناسد و نهایت اینکه سهم زعفران کاران ایرانی از این طلای سرخ گمنامی و ارزانی است. در عین حال مسئولان و دولتمردان طی سالهای متمادی گذشته اجازه دادند که این دست درازی آشکار از جیب کشاورزان ایرانی به نفع دلالانِ عمدتا خارجی انجام شود و تدبیری برای این مساله نداشته اند. چیزی که مانع توسعه بیشتر این صنعت در کشور می شود، محدودیت و مشکلات فضای کسب و کار داخلی است.
شرکت‌هایی که در ایران سرمایه گذاری می‌کنند مجبور به پرداخت سود بانکی 18 تا 20 درصدی هستند، همچنین مجبور به برگشت ارز به کشور هستند که به خاطر تحریم عملا امکان آن وجود ندارد و صادرکنندگان تنها برای حفظ بازارهای خود صادرات ریالی دارند.
نفرات اول صادرات زعفران کشور صادر کنندگان واقعی این محصول نیستند و بخش زیادی از آن توسط این افراد و به صورت فله ای صادر می شود.
انزاوی تجاری، لجستیک، حمل و نقل هوایی، عدم پرداخت حق بیمه تامین اجتماعی توسط دولت، بررسی دفاتر و جریمه صادرکنندگان از دیگر مشکلات پیش روی صادرات این محصول هستند.
به خاطر تحریم‌ها، این محصول به آمریکا به طور مستقیم صادر نمی شود و ابتدا به کشورهای ثالث و سپس به این کشور صادر می‌شود.
در گذشته محدودیت هایی برای صادرات فله زعفران از طریق اعمال تعرفه ایجاد شده بود اما بعد از مدتی این محدودیت برای صادرات برداشته شد.یکی از در خواست هایی که برای صادرات زعفران از دولت وجود دارد کاهش تعرفه صادرات به دیگر کشورها به ویژه چین و هند است اما محقق نشده است.
اکنون چین به عنوان بزرگترین بازار نهایی زعفران ایران ظهور کرده اما اطلاعاتی نیز در مورد خیز تولید انبوه زعفران در چین با روش های نوآورانه وجود دارد.
هم اینك ما بویژه در حوزه زعفران با رقبای خارجی مواجه هستیم كه اگر به درستی نتوانیم حضور در بازار را مدیریت كنیم در آینده در زمینه جایگاه انحصاری زعفران خود در بازار دچار مشكل می شویم.
بازار زعفران از سوی دولت باید به گونه‌ای مدیریت شود که کشاورزان و منافع آن‌ها در صدر قرار گیرد و اقداماتی انجام شود که کشاورز دست به رها کردن زمین و مهاجرت نزند. دولت باید زعفرانی که به بازار عرضه می‌شود را مدیریت کند و به نحوی نقدینگی زعفران کاران را تامین کند و می‌تواند با ارائه تسهیلات بدون بهره به زعفران کاران کمک کند که ناچار به فروش زعفران به پایین‌ترین قیمت نشوند.
